ANONIEM: De ‘Big Bang’
De opvatting dat alle stoffen (materie) zijn opgebouwd uit atomen is experimenteel aangetoond. Het aantal verschillende atomen is echter niet zo groot als Democritus veronderstelde (iets meer dan honderd) en bovendien zijn ze niet ondeelbaar. Atomen bestaan uit kleinere deeltjes die zelf ook weer op te splitsen zijn in nog kleinere deeltjes. De vraag of we hiermee tot in het oneindige door kunnen gaan valt niet te beantwoorden maar daar is ook niet veel behoefte aan. Het atoommodel zoals dat nu bestaat (we komen daar nog op terug) is voldoende gedetailleerd om de meeste vragen uit de natuurkunde te kunnen beantwoorden. Toch zijn er nog genoeg wetenschappers die een verdere verfijning van het atoommodel nastreven. Ze doen dit echter niet door nog kleinere bestanddelen te introduceren maar ze zoeken naar hele nieuwe concepten (snaren; plasma’s) waarbij onderscheid tussen materie en energie vervaagt. Het voert te ver om hierop dieper in te gaan.

Voor de ontstaansgeschiedenis van de wereld (het heelal) is het evenwel van belang om de vraag te beantwoorden: "Waar komen al die atomen vandaan?" De huidige opvatting van de meeste natuurwetenschappers is er een die op zijn minst weer de nodige vragen oproept.

Het complete heelal, materie en energie en alles wat er in zit, was oorspronkelijk samengebald in één punt, een soort oeratoom. Op een bepaald moment spatte dit óeratoom’ uiteen en de explosie waarmee dit gepaard ging wordt heel ludiek de ‘Grote Klap’ (Big Bang) genoemd. Op het moment van de Big Bang ontstond zowel tijd als ruimte. Met andere woorden, vóór de Big Bang was er geen tijd en geen ruimte. Dat valt nauwelijks voor te stellen. Enige tijd ná de Big Bang, dat wil zeggen nú, zijn de gevolgen van de Big Bang nog steeds waarneembaar. En daarin zit de kracht van de theorie! Overal in het heelal bevinden zich enorme sterrenstelsels die zich allemaal met grote snelheid van elkaar af bewegen. We weten dat omdat het licht dat we van deze stelsels opvangen een verschuiving naar het rood vertoont. Deze zogenaamde roodverschuiving (redshift) is te vergelijken met het lager worden van de tonen van een sirene van een ons passerende en zich van ons verwijderende ambulance. Omdat alle stelsels zich in dezelfde mate van elkaar verwijderen, betekent dit een voortdurend uitdijen van het heelal. Over de vraag of dit uitdijen ooit tot stilstand zal komen zijn de meningen nog verdeeld.