CITATEN  

De liefde is een pijl die de wil afschiet.
Vliegt deze met alle kracht,
vrij van alle aardse zaken, weg,
en is hij alleen op God gericht,
dan zal hij Hem zeker treffen.
En Hij die de liefde zelf is,
zal hem terugschieten,
beladen met de allergrootste gunsten.

Inwendig gebed is niets anders, dunkt mij, dan een vriendschappelijke omgang, waarbij wij ons telkens weer alleen met de Ene onderhouden, van Wie wij weten, dat Hij ons liefheeft.

Om een grondslag te leggen voor wat ik zeggen ga, beschouwe men de eigen ziel eens als een uit één enkele diamant of uit een allerklaarst kristal bestaand kasteel met vele vertrekken, zoals er in de 'hemel ook vele verblijven zijn. Want goed beschouwd, is de ziel van de gerechtvaardigde inderdaad een paradijs. En de Heer zegt ervan, dat Hij er graag verblijft. Als dit dan zo is, wat dan te zeggen van de verblijfplaats, waar een zo machtig, wijs, zuiver en alle goeds in zich dragend Koning graag tegenwoordig is! (. ..)

Nu zou het toch wel erbarmelijk en vernederend zijn, als wij door eigen schuld onszelf niet kennen en niet weten, wie wij zijn. Is het geen grote domheid (. ..) wanneer iemand, gevraagd wie hij is, niets van zichzelf afweet, zijn vader en moeder niet kent en niet eens weet, waar hij thuishoort?  Als dat nu al redeloos dom zou zijn, dan is het toch nog onvergelijkelijk dommer, wanneer wij geen zorg dragen goed te weten, wat we eigenlijk zijn en ons bepalen tot onze lichamelijkheid, dat wil zeggen tot de buitenkant. We weten - want we hebben dat gehoord en het geloof zegt het ons - dat wij een ziel hebben. Maar wat die ziel aan rijkdommen bezit, of wie, binnen in die ziel verblijf houdt, of de hoge waarde van die ziel, daar houden wij ons maar zelden mee op en bijgevolg maakt het ons ook niet veel of wij er met alle zorg voor waken, dat de schoonheid ervan ongerept blijft. Alle zorg wordt besteed aan de grove zetting (van de edelsteen) of aan de ringmuur van het kasteel. Dat is dan het lichaam. (. ..)

Een zeer geleerd iemand zei mij onlangs, dat de zielen die zich niet op het gebed toeleggen, op verlamde lichamen lijken: krachteloos, wel voorzien van handen en voeten, maar zonder zeggingsmacht daarover. Zo zijn er ziekelijke zielen, dermate gewend zich alleen maar met uiterlijkheden op te houden, dat zij blijkbaar met geen mogelijkheid in zichzelf kunnen keren. (. ..)

(. ..) Wij richten ons dus niet tot dat soort verlamde zielen. Want als de Heer zelf niet tot hen komt en hun beveelt op te staan, zoals Hij deed met de man, die dertig jaar lang aan het Schaapsbad gelegen had, dan ziet het er slecht voor hen uit en lopen ze groot gevaar. Wij richten ons echter tot de zielen die tenslotte toch het kasteel binnengaan. Want al worden ze ook erg door de wereld in beslag genomen, ze hebben toch goede verlangens en soms - zo af en toe -,bevelen zij zich aan Onze Heer aan en denken er eens over na, wie zij zijn: Niet intens overigens. Enkele keren per maand bidden ze eens wat, waarbij ze vol zijn van wat ze omhanden hebben, omdat hun geest daar gewoonlijk mee bezig is. Gehecht als ze eraan zijn, gaat hun hart daarheen, waar hun schat is. Toch komen zij er een enkele keer uit los en dan is het al heel wat,als er enige zelfkennis is en het inzicht, dat zij op zo'n manier de poort niet zullen vinden.

Hoe komt men nu tot die liefde? Men geraakt ertoe door met vastberadenheid voor werken en lijden te optéren en wel metterdaad, als de gelegenheid zich voordoet. Weliswaar loopt de overdenking van wat wij de Heer verschuldigd zijn, wie Hij is en wat wij zijn, toch hierop uit, dat het de ziel vastberaden maakt. Dit is dan ook van groot belang en voor beginnelingen zeer aanbevelenswaardig.

En wat de gehoorzaamheid betreft, Hij wil zeker niet, dat men een andere weg volgt dan die welke Hij voor Zichzelf gekozen heeft: gehoorzaam te worden tot de dood. (Pil. 2, 8) Als dit dan zo is, waarvandaan komt dan meestal die ontstemming, wanneer men niet een groot deel van de dag alleen en in God verslonden heeft kunnen zijn, maar door allerlei zaken in beslag is genomen? Mij dunkt, dat dit twee oorzaken heeft. De eerste en voornaamste is de eigenliefde, die hier meespreekt en wel heel subtiel, zodat we er geen erg in hebben en toch meer onszelf dan God zoeken te behagen. Het spreekt immers vanzelf dat, zodra een ziel begint te proeven,hoe zoet de Heer is; zij veelliever in rust en zonder werk is naar het lichaam en in geneugten naar de ziel.

O liefde van hen, die Onze Heer waarlijk beminnen en Zijn aard kennen! Hoe zouden zij zichzelf enige rust gunnen, wanneer zij de mogelijkheid zien een weinig te kunnen bijdragen tot de vooruitgang van een ziel, zodat die wat meer van God gaat houden of haar troost te verschaffen of vrijwaren voor enig gevaar! Zij zouden toch niet tot rust kunnen komen in een zichzelf voorbehouden rust! En, kunnen ze niet helpen door daden, dan doen ze het door gebed. (. ..)

En als ik beweer, dat wij er steeds profijt van zullen hebben, dan komt dat, omdat wij zullen gaan begrijpen, wat wij eigenlijk zijn en hoe het staat met onze deugdzaamheid. Immers iemand, die altijd afgezonderd leeft, kan, al lijkt hij nog zo heilig, niet weten of hij geduldig of nederig is en het ook niet aan de weet komen. Hoe kan bijvoorbeeld een man, al is hij nog zo dapper, zich van zijn dapperheid bewust worden, wanneer hij nooit een veldslag heeft meegemaakt? De heilige Petrus meende stellig, dat hij moedig was, maar bedenk eens, hoe hij bleek te zijn, toen het erop aan kwam. Hij trok uit zijn échec echter het profijt, dat hij nooit meer op zichzelf vertrouwde en daarom kwam hij er toe zijn vertrouwen te stellen op God. En naderhand onderging hij, naar men weet, het martelaarschap.

Er zijn zielen en geesten, die zo rusteloos zijn als op hol geslagen paarden, die niemand tot staan kan brengen. Zij hollen in voortdurende onrust van het een naar het ander. Dit ligt in hun aard. Ook kan het zijn, dat God het toelaat. Ik heb met hen te doen, want ze gelijken mijns inziens op mensen, die erge dorst hebben, heel in de verte water zien en wanneer ze daarheen willen gaan, lieden aantreffen, die hun de pas afsnijden, hetzij in het begin, hetzij onderweg, hetzij op het eind.

De lust, die van het denken komt, hoe groot ook, noodzaakt het water over de aarde te stromen. Men drinkt het dan niet aan de bron. Nooit is het vrij van het slijk, waarmee het in aanraking komt. Het is nooit zo zuiver en helder (als bronwater). Het gebed, dat, zogezegd al redenerend met het verstand ontstaat, noem ik geen levend water. Want al willen we het nog zo goed doen, voortdurend krijgt de ziel van haar gang door het stroombed iets mee van wat ze niet mee zou willen hebben, juist doordat zij geholpen wordt door het lichaam en door haar laag-bij-de-grondse aard.

Het fundament  van alle  naastenliefde blijft toch de gave van jezelf. God kan zich niet in volheid geven tenzij aan iemand die zelf ook zich totaal wegschenkt.

Wij moeten onze genegenheid afwenden van beuzelachtigheden en richten op het onvergankelijke … Zelfs in hele kleine zaken is zorgzaamheid nodig. Zodra onze neiging naar iets uitgaat en wij ons best doen dit uit onze gedachten te verwijderen om onze aandacht weer op God te richten, komt zijne Majesteit ons te hulp

Er is maar één weg die God weet te bereiken, en dat is het gebed. Houd iemand je een andere weg voor, dan word je misleid.

Laat me lijden ... of sterven.

TREFWOORD < TERESA VAN AVILA>