KRISHNAMURTI: LEVEN ZONDER GEWELD 

  DE HERKENNING VERMENGT ZICH MET DE WERKELIJKHEID  

De vraag van herkenning is echt gecompliceerd.

Als ik zeg, 'Ik ken jou', wat betekent 'ik ken' dan?

Ik ken je zoals je was toen ik je gisteren, of tien jaar geleden ontmoette.

Maar tussen tien jaar geleden en nu ben jij en ben ik veranderd, daarom ken ik je niet.

Ik ken je alleen zo als je in het verleden was, daarom kan ik nooit zeggen: 'ik ken jou.'

Begin met het begrijpen van dit simpele elementaire feit.

Ik kan daarom alleen zeggen, 'Ik ben gewelddadig geweest, maar ik weet niet wat geweld is.'

Je zegt iets tegen mij waardoor ik geprikkeld word en kwaad wordt.

Een seconde later zeg je ' Ik was kwaad.'

Op het moment dat je kwaad bent herken je het niet, dat doe je pas later.

Daarom moet je de structuur van herkenning onderzoeken.

Als je dat niet doet zul je niet in staat zijn woede onbevangen te benaderen.

Ik ben kwaad, maar realiseer me dat pas een ogenblik later.

Dit besef is de herkenning dat ik kwaad geweest ben; het treedt op nadat ik kwaad was - anders zou ik het niet kunnen benoemen.

Kijk wat er gebeurd is.

De herkenning vermengt zich met de werkelijkheid.

Ik ben voortdurend bezig het actuele moment te vertragen in termen van het verleden.

Kan men nu, zonder het heden te vertalen in termen van het verleden, onbevangen met een frisse geest naar de respons kijken?

Je noemt mij een idioot en mijn bloed begint te koken en ik zeg: 'jij bent er ook een.'

Wat is er, emotioneel, van binnen, in mij gebeurd?

Ik heb een voorstelling van mezelf wat ik begerenswaardig, edel en belangrijk vind, en jij beledigt deze voorstelling.

Het is die voorstelling die reageert, het verleden.

De volgende vraag luidt dus: 'kan de respons niet van het oude komen? - kan er een interval bestaan tussen het 'oude' en de actualiteit van het moment?

Kan het oude aan het wankelen worden gebracht zodat het de nieuwe de kans krijgt zich te manifesteren?

Ik denk dat daar het hele probleem ligt.