KRISHNAMURTI: DE ENIGE REVOLUTIE 

  HET ACTUELE EN DE ABSTRACTIE  

De versplintering van het ik en het niet-ik is zeker de grondslag van deze verdeeldheid, ook al tracht het ik zich te vereenzelvigen met het niet-ik, wat de vrouw kan zijn, het gezin, de gemeenschap, of de God die door het denken is gemaakt.

Het ik probeert steeds een identiteit te vinden, maar waarmee het zich vereenzelvigt is nog steeds een begrip, een herinnering, een structuur van het denken.

Bestaat er eigenlijk wel dualiteit?

Objectief zeer zeker, zoals licht en schaduw, maar psychologisch?

Wij nemen een psychologische dualiteit aan zoals bij onze bepaaldheid. Daaraan twijfelen wij nooit.

Maar bestaat er, psychologisch, verdeeldheid?

Er bestaat enkel wat is, niet wat zou moeten zijn.

Wat zou moeten zijn is een verdeeldheid die het denken heeft opgebouwd om de werkelijkheid van wat is te ontgaan of te overwinnen.

Vandaar de worsteling tussen het actuele en de abstractie.

De abstractie is een hersenschim, iets romantisch, een ideaal.

Wat is is echter feitelijk, en al het andere is onwerkelijk.

Dit onwerkelijke veroorzaakt de versplintering, niet het feitelijke.

Pijn is feitelijk; geen pijn is het genoegen van het denken dat de verdeeldheid schept tussen de pijn en de toestand van geen pijn.

Het denken is altijd scheiding-makend; het is de scheiding van de tijd, de ruimte tussen waarnemer en het waargenomene.

Er bestaat enkel wat is, en zien wat is zonder het denken als waarnemer is het einde van de versplintering.

Het denken is geen liefde, maar het denken, als genoegen, omsluit de liefde en brengt de pijn binnen die omheining.

In het afwijzen van wat niet is, blijft wat is.

In het afwijzen van wat geen liefde is, komt de liefde naar voren, waarin het ik en het niet-ik ophouden te bestaan.