KRISHNAMURTI: LAAT HET VERLEDEN LOS        

  NIET-HANDELEN IS VOLLEDIG HANDELEN 

Verlangen is altijd in tegenspraak.

Ik verlang tegengestelde dingen - wat niet betekent dat ik het verlangen moet vernietigen, onderdrukken, beheersen of veredelen - ik zie gewoon dat verlangen-zelf tegenstrijdig is.

Het zijn niet de voorwerpen, maar het is de aard van het verlangen-zelf, die tegenstrijdig is.

En ik moet de aard van het verlangen leren begrijpen voor ik het conflict kan begrijpen.

We verkeren zelf in een staat van tegenstrijdigheid en die wordt teweeggebracht door het verlangen - verlangen in de zin van najagen van vermaak en het uit de weg gaan van pijn, waar we het reeds eerder over hadden.

We zien dus het verlangen als de wortel van alle tegenstrijdigheid - iets willen hebben en niet willen hebben - een tweeslachtige activiteit.

Als we iets aangenaams doen, is er in het geheel geen moeite voor nodig, niet waar?

Maar genoegen brengt pijn en dan volgt de worsteling om de pijn te ontlopen en dat is een verspilling van energie.

Waarom hebben we toch eigenlijk die tweeslachtigheid?

Er bestaat natuurlijk dualiteit in de natuur - man en vrouw, licht en schaduw, nacht en dag - maar waarom zijn we innerlijk, psychologisch, tweeslachtig?

Laten we dit a.u.b. samen uitdenken, wacht niet tot ik het je zeg.

Je moet je geest aan het werk zetten om dit uit te vinden.

Mijn woorden zijn enkel een spiegel, waar je jezelf in gadeslaat.

Waarom is er deze psychologische dualiteit in ons?

Is het omdat we opgevoed zijn, het 'wat is' altijd te vergelijken met 'wat moet zijn'?

We zijn bepaald geworden in wat juist en onjuist, goed en slecht, moreel een immoreel is.

Is deze tweeslachtigheid ontstaan, omdat we geloven dat denken over het tegenovergestelde ons zal helpen dat wat is kwijt te raken?

Als we denken aan het tegenovergestelde van haat, het tegenovergestelde van geweld, het tegenovergestelde van naijver, van jaloezie, van gemeenheid, menen we dan, dat het ons zal helpen deze zaken kwijt te raken?

Gebruiken we het tegenovergestelde als een hefboom om wat is kwijt te raken?

Of is het een vlucht voor het werkelijke?

Gebruikt u het tegenovergestelde als een middel om het werkelijke te ontlopen, omdat u niet weet hoe daarmee aan moet?

Of is het omdat duizenden jaren van propaganda u duidelijk gemaakt hebben dat u een ideaal moet hebben - het tegenovergestelde van 'wat is' - om het heden aan te kunnen?

Als u een ideaal heeft, denkt u dat het u zal helpen om 'wat is' kwijt te raken, maar dat gebeurt nooit.

U mag dan de rest van uw leven geweldloosheid prediken, maar u zaait voortdurend het zaad van het geweld.

U hebt een opvatting van hoe u zou moeten zijn en hoe u zou moeten handelen en in feite handelt u geheel anders; u ziet dus, dat beginselen, geloven en idealen onvermijdelijk moeten leiden tot huichelarij en een oneerlijk leven.

Het is het ideaal dat het tegengestelde schept van 'wat is', dus als u weet hoe u moet leven met 'wat is', is het tegengestelde niet nodig.

Het trachten iemand anders te evenaren, of gelijk te worden aan uw ideaal, is een van de hoofdoorzaken van tegenstrijdigheid, verwarring en conflict.

Een verwarde geest zal, wat hij ook doet, op welk niveau ook, verward blijven; elke handeling, geboren uit verwarring, leidt tot verdere verwarring.

Ik zie dit zeer duidelijk als ik een direct levensgevaar zie.

Dus wat gebeurt er?

Ik handel niet langer in termen van verwarring.

Daarom is niet-handelen volledig handelen.