KRISHNAMURTI: DE ENIGE REVOLUTIE 

  ZIJN IS NIET-KENNEN  

Ze schijnt zo eindeloos deze voortdurende analyse, dit zelf-onderzoek, deze waakzaamheid.

Ik heb zoveel dingen geprobeerd; kaalgeschoren goeroes, en gebaarde goeroes, en verschillende meditatiestelsels - u kent de hele santenkraam - en dat alles laat me met droge mond en hol achter.

Waarom begint u niet met het andere uiteinde - bij het uiteinde waarvan u niets afweet - aan de andere oever, die u van deze kant met geen mogelijkheid kunt zien?

Begin liever met het onbekende dan met het bekende, want dit voortdurend onderzoeken, analyseren, versterkt en bepaalt het bekende nog meer.

Als de geest leeft vanuit het andere uiteinde, zullen deze problemen niet bestaan.

'Maar hoe moet ik vanaf de andere kant beginnen?

Ik ken haar niet, ik kan haar niet zien.'

Wanneer u vraagt: 'hoe moet ik vanuit de andere kant beginnen?

Stelt u de vraag nog steeds van deze kant uit.

Vraag het dus niet, maar begin van de andere kant, waar u niets van afweet, vanuit een andere dimensie die het slimme denken niet kan vangen.

Hij zweeg enige tijd, en een fazant vloog voorbij.

Hij zag er stralend uit in de zon, en hij verdween onder een paar bosjes.

Toen hij even later weer verscheen waren er vier of vijf hennetjes bij hem, en de fazant stond machtig tussen hen in.

Hij was zo met zichzelf bezig, dat hij de fazant helemaal niet zag en toen we hem erop wezen, zei hij 'hoe mooi!' - maar dat waren zonder meer woorden, omdat zijn geest zich bezig hield met het probleem, hoe hij uit kon gaan van iets dat hij hier kende.

Een vroege hagedis, lang en groen, lag zich op een rots te zonnen.

'Ik zie niet in hoe ook van die kant uit kan beginnen.

Ik begrijp werkelijk deze vage bewering niet, deze verklaring die mij althans zinloos aandoet.

Ik kan enkel uitgaan van iets dat ik ken,'

Maar wat kent u?

U kent alleen iets dat ten einde, voorbij is.

U kent enkel iets van gisteren, en wij zeggen: begin bij datgene dat u niet kent en leef vandaar uit.

Als u zegt: 'maar hoe kan ik van daaruit leven?'

Dan nodigt u het patroon van gisteren uit.

Maar als u leeft met het onbekende, leeft u in vrijheid, handelt u vanuit de vrijheid, en dat tenslotte is liefde.

Indien u zegt: 'ik weet wat liefde is', dan weet u niet wat het is.

Het is zeker geen herinnering van genot.

Daar zij dat niet is, leef dan met wat u niet kent.

'Ik weet niet waarover u het heeft. U maakt het probleem nog groter.'

Ik vraag iets heel eenvoudigs.

Ik zeg dat hoe meer u graaft, hoe meer er is.

Het graven zelf is het bepaald-zijn, en iedere schopvol maakt treden die nergens heen leiden.

U wilt dat er nieuwe treden voor u gemaakt worden, of u wilt uw eigen treden maken die naar een geheel andere dimensie leiden.

Maar als u niet weet wat die dimensie is - werkelijk, niet theoretisch - dan kunnen de treden, welke u ook maakt of gaat, u enkel naar het reeds gekende voeren.

Laat dus dit alles schieten en begin van de andere kant.

Wees stil, en u zult het ontdekken.

'Ik weet niet hoe ik stil moet zijn!'

Daar zijn we weer terug in het 'hoe', en er komt geen einde aan het hoe.

Alle kennis is aan de verkeerde kant.

U ligt al in uw graf, weet u.

Zijn is niet kennen.