MAHARISHI: DE WEG TOT HET ZELF 

  ZIJN IS "INNER-ZIJN" EN DAT ZIJN WE ZELF  

Het manas terug voeren naar zijn bron en oorsprong en het te doen zinken in de plaats van het hart, in de inherente heerlijkheid en zaligheid ervan - dat is de betekenis van gelovige overgave (bhakti), ascetisch verzonken zijn (yoga) en verlichting in Inzicht (jnana).

Zoals vogels, in een net gevangen, zich niet kunnen verroeren, zo wordt het slingerend manas gevangen en versmolten tot stilte, wanneer de adem wordt ingehouden: - een weg, om de onrust ervan tot bedaren te brengen.

Manas en levensadem, hier tot voorstellingen en daar tot processen vertakt, zijn twee stammen, die uit een wortel voortkomen.

Insmelten en vernietigen zijn de twee methoden om de onrust van het manas tot een eind te brengen: wanneer het ingesmolten is, ontstaat het opnieuw, maar niet, wanneer men heeft doen afsterven.

Wanneer de adem wordt tegengehouden, bereikt het ingesmolten manas de vernietiging, wanneer het volkomen op een doel wordt gericht.

Wat blijft de grote yogi, wiens manas vernietigd is, nog te doen, wanneer hij tot zijn ware staat is ingetreden?

Wanneer het manas zich geheel ontrokken heeft aan de uiterlijke dingen en zijn eigen Zelf aanschouwt: dat is het schouwen van het waarachtig werkelijke.

Wanneer het manas zonder zich te laten weerhouden tracht om zijn eigen wezen te doorgronden, dan blijkt: dat er geen manas meer is.

Dat is de rechtstreekse weg.

Alle opwellingen van het manas wortelen in de opwelling 'ik'.

Het manas is uit louter opwellingen gevormd.

Begrijp, dat het manas niets anders dan de opwelling 'ik'.

Vanwaar stijgt dit 'ik' op?

Doorvors dat innerlijk, dan verdwijnt het 'ik'.

Dat is het navorsen van het ware Inzicht.

Zodra het ik verdwijnt, begint het hart te stralen: 'IK-IK' - volkomen volheid van louter Zijn.

Dat was ten allen tijde de ware betekenis van het woord 'ik', want ook wanneer in diepe, droomloze slaap het 'ik' opgaat en zichzelf verliest, bestaat datgene, waarin het opgaat.

Lichaam, zintuigkrachten, levensademingen, manas en duister, dat ons omsluit, - dat ben ik niet.

Louter zijnd ben ik en die schillen bestaan niet.

Er is geen tweede Zijn, dat zichzelf gewaar kan worden.

Zijn is inner-zijn en dat zijn we zelf.

De hoogste Schepper en de schepselen zijn.

Zo zijn ze een naar hun wezen, verschillend evenwel in gedragingen en inzichtkrachten.

Vrij van alle gedragingen het eigen Zelf aanschouwen, betekent het Hoogste aanschouwen, want het Zelf is de ware gestalte daarvan.

Het Zelf aanschouwen betekent er binnen in zijn: er is geen tweeheid aan.

Deze toestand van innerlijk-zijn heet: 'uit Hem bestaan'.

Een bewustzijn, vrij van beseffen en ontbloot van niet-beseffen: dat is Inzicht.

Want waar bleef er nog iets te beseffen over?

Wat is het eigen wezen bij de Zelf-aanschouwing? - onvergankelijk, onveranderlijk, in zichzelf volkomen, van zichzelf bewust geluk.

In het hoogste geluk, generzijds van gebondenheden en verlossing, zijt ge, goddelijke werkende, in dienst van het goddelijke.

Dit is het gloeiend zich ontdoen (tapas), waarbij het ik verdwijnt en het inherente werkelijke openbaar wordt - dit is de leer van Ramana.