DOELLOOSHEID IN HET EEUWIGE BESTAAN  

Realiteit is oneindig, eeuwig Bestaan.

Bestaan is zonder doel omdat het werkelijk, oneindig en eeuwig is.

Het Bestaan bestaat.

Omdat het het Bestaan is, moet het bestaan.

Vandaar dat het Bestaan, de Realiteit, geen enkel doel kan hebben.

Het is gewoon.

Het is uit zichzelf bestaand.

Alles - dingen en wezens - in het Bestaan heeft een doel.

Alle wezens en dingen hebben een doel en moeten dat ook hebben, anders kunnen zij in het bestaan niet zijn zoals ze zijn.

Juist hun zijn in het bestaan duidt op hun doel; en hun enige doel in het bestaan is los te komen van het doel, d.w.z. doelloos te worden.

Doelloosheid behoort tot de Realiteit; een doel hebben betekend verloren raken in onechtheid.

Alles bestaat slechts omdat het een doel heeft.

Zodra dat doel verwezenlijkt is, verdwijnt alles, en manifesteert het Bestaan zich als uit Zichzelf bestaand.

Een doel veronderstelt richting, en aangezien het Bestaan, dat alles en overal is, geen enkele richting kan hebben, zullen richtingen altijd naar niets wijzen, en tot niets leiden.

Vandaar dat het hebben van een doel het scheppen van een onjuist oogmerk is.

Alleen liefde is ontdaan van elk oogmerk en een klein sprankje Goddelijke Liefde doet elk doel in vlammen opgaan.

Het Doel van het Leven in de Schepping is doelloosheid bereiken, de toestand, de toestand van Realiteit.