GOD IS DE DUISTERNIS ACHTER HET LICHT  

Dionysius de Areopagiet, een leerling van Paulus.

Het beschrijft de geweldige rijkdom van wat men zich aan hemelse werkelijkheid kan voorstellen, gesymboliseerd in de hiërarchisch geordende engelenkoren, die dan op aards niveau weerspiegeld wordt in de kerkelijke hiërarchie.

Maar al 'deze stralen van de goddelijke bron' eindigen in de 'Duisternis'.

God is duisternis achter het licht.

Men kan iets van hem vermoeden als men alles wat men ziet en kan voorstellen, ontkent omdat het niet de laatste werkelijkheid is.

Over dit onvoorstelbare 'Het' zegt hij:

Het is niet een, noch is Het eenheid, noch is Het Godheid, of Goedheid, noch is Het een Geest, zoals wij die term begrijpen, aangezien Het geen Zoonschap of Vaderschap is, noch is Het enig ander ding waar wij of iemand anders kennis van kunnen hebben; noch behoort Het tot een categorie van niet-bestaan of die van bestaan...'

Zo gaat hij door en zegt dan ook, dat 'Het' duisternis is noch licht. Hij eindigt met het paradoxale beeld:

De verblindende Duisternis die alle glans overschaduwt met de intensiteit van haar donkerte.

🌌 Kernideeën van Dionysius' mystiek

• God als duisternis achter het licht Dionysius beschrijft God niet als licht, maar juist als de duisternis die achter het licht schuilgaat. Alles wat we kunnen voorstellen of benoemen is niet de ultieme werkelijkheid.

• Negatieve theologie Hij benadrukt dat God niet te vatten is in menselijke termen. God is:

  • Niet eenheid, niet goedheid, niet geest zoals wij die kennen

  • Geen vader, zoon, of iets wat we kunnen kennen

  • Niet licht, maar ook niet duisternis in de gewone zin

• Paradoxale beschrijving van God Dionysius gebruikt het beeld van een “verblindende duisternis” die zelfs het helderste licht overschaduwt. Dit symboliseert de intensiteit en onkenbaarheid van het goddelijke.

• Hemelse en aardse hiërarchie Hij beschrijft een hiërarchie van engelen die de goddelijke werkelijkheid weerspiegelen, en hoe deze structuur op aarde terugkomt in de kerkelijke hiërarchie.

Deze mystieke visie nodigt uit tot contemplatie en het loslaten van alle vaste beelden van God. Het is een radicale vorm van spirituele ontkenning om tot het onzegbare ‘Het’ te naderen.