VERZOENING DOOR HET LIJDEN ?  

Het theoretische dogma van verzoening door het lijden van een ander, dat eeuwenlang het christelijke bevooroordeeld heeft, kan niet worden toegeschreven aan de geestelijke vader van de Bergrede en de gelijkenis van de Verloren Zoon.

De leiders van het christelijke denken hebben de volgelingen van Jezus en zijn leer weggevoerd van de praktische toepassing ervan en van het bestuderen van de godskracht.

Zij hebben hun geleerd zijn leerstellingen te beschouwen als de ervaringen van de apostelen na zijn tijd op aarde, in plaats van hun te leren, dat de wet, waarop zij gebaseerd waren, een exacte wetenschap was, die door allen begrepen en in het leven van allen ervaren kon worden.

Jezus begreep, dat ondanks de ritualistische vormen en dogma's, die door de mensen geschapen waren, alle godsdienst slechts een bron had en dat was God in de mens, Die hij zijn Vader en de Vader van allen noemde.

Toen verwierp hij alle vormen en ging rechtstreeks tot God, rechtstreeks tot het hart van zijn liefhebbende Vader.

Aanschouw dan het wonderlijke resultaat.

Hij ontdekte spoedig, dat er geen lange jaren van moeizaam zwoegen door dogma's, riten, geloofsbelijdenissen, formules en inwijdingen nodig waren, zoals de priesters die de mensen opdrongen om hen in onwetendheid en zodoende in afhankelijkheid te houden.

Hij besefte dat datgene, wat hij zocht, binnenin hem gelegen was.

Hij zag in, dat, om de Christus te zijn, hij zichzelf tot Christus verklaren moest, dat hij dan met de zuiverste motieven in gedachte, woord en daad het leven moest leven, dat hij zocht, om het te verwezenlijken in zijn eigen fysieke lichaam.

Nadat hij dit alles begrepen had, bezat hij de moed uit te gaan en het de wereld te verkondigen.