DE MACHT VAN DE PRIESTER  

Het godsbegrip was vervalst, het begrip moraal ook; maar het joodse priesterdom liet het daar niet bij.

Allerminst: de hele geschiedenis van Israël konden zij niet gebruiken: weg ermee!

Deze priesters hebben het wonder van vervalsingkunst gewrocht dat voor ons gedocumenteerd is in een goed deel van de bijbel: zij hebben hun eigen volksverleden met een onvergetelijke verachting jegens elke overlevering, jegens iedere historische realiteit, vertaald in religieuze termen, dat wil zeggen er een stompzinnig heilsmechanisme van schuld jegens Jahweh en straf, van vroomheid jegens Jahweh en beloning van gemaakt.

Deze uiterst schandalige daad van geschiedvervalsing zou ons veel pijnlijker treffen als de kerkelijke geschiedsinterpretatie van tientallen eeuwen ons niet vrijwel immuun gemaakt had voor de eisen der rechtschapenheid in historicis.

En de kerk werd gesecondeerd door de filosofen: de leugen van de 'zedelijke wereldorde' doortrekt de hele ontwikkeling van zelfs de nieuwere filosofie.

Wat betekent 'zedelijke wereldorde'?

Dat er, eens en voor al, een goddelijke wil bestaat over wat de mens moet doen en laten; dat de waarde van een volk, een enkeling wordt afgemeten aan de mate waarin Gods wil gehoorzaamd wordt; dat Gods wil zich in de lotgevallen van een volk, van een enkeling manifesteert als beheersend, dat wil zeggen straffend of belonend al naar gelang de graad van gehoorzaamheid.

De realiteit in plaats van deze erbarmelijke leugen luidt: een parasitair soort mens, dat alleen kan gedijen op kosten van alle gezonde levensvormen, de priester, misbruikt Gods naam: hij noemt een toestand van de maatschappij, waarin de priester de waarde der dingen bepaalt, 'het rijk Gods'; Hij noemt de middelen waarmee een dergelijke toestand bereikt of in stand gehouden wordt 'Gods wil'; hij beoordeelt met kil cynisme de volkeren, de tijdperken, de enkelingen hiernaar of zij de overmacht der priesters gediend dan wel bestreden hebben.

Je moet ze bezig zien: onder de handen van de joodse priesters werd de grote tijd in de geschiedenis van Israël een periode van verval, terwijl de ballingschap, de duurzame ellende veranderde in een eeuwige straf voor die grote tijd - een tijd waarin de priester nog niets betekende.

Zij hebben van de machtige, uiterst vrij uitgevallen gestalten uit Israël geschiedenis al naar behoefte armzalige kruipers en konkelaars dan wel 'goddelozen' gemaakt, ze hebben de psychologie van elk groot gebeuren vereenvoudigd tot de formule voor idioten 'gehoorzaamheid of ongehoorzaamheid jegens god'.

Een stap verder: de 'wil Gods' (dat wil zeggen de voorwaarden tot behoud van de macht van de priester) moet bekend zijn - en voor dit doel is er een 'openbaring' nodig.

In normale bewoordingen: er ontstaat behoefte aan een kolossale literaire vervalsing, er wordt een 'heilige schrift' ontdekt - en onder de groots mogelijke priesterlijke poeha, met boetedagen en jammerklachten over de lange tijd van 'zonde' wordt zij openbaar gemaakt.

'Gods wil' stond allang vast: het hele onheil bestaat hieruit dat men van de 'heilige schrift' vervreemd is.

Reeds Mozes was 'Gods wil' geopenbaard...

Wat was er gebeurd?

De priester had, streng en pedant, tot de grote en kleine belastingen toe die aan hem betaald moesten worden (niet te vergeten de smakelijkste stukjes vlees: (de priester is namelijk een biefstukvreter), eens en voor al geformuleerd hoe hij het wil hebben, 'wat Gods wil is'...

Van nu af aan is alles in het leven zo geregeld dat de priester overal onmisbaar is, bij alle natuurlijke gebeurtenissen van het leven, bij de geboorte, het huwelijk, de ziekte, de dood, om nog maar te zwijgen van het 'offer' (de maaltijd), verschijnt de heilige parasiet op het toneel om ze te onnatuurlijken - of zoals dat in zijn jargon heet: te 'heiligen'.

Want een ding moet men goed begrijpen: natuurlijke zede, elke natuurlijke instelling (staat,rechtsorde,huwelijk,zieken- en armenzorg), elke door het levensinstinct gestelde eis, kortom alles wat intrinsiek waardevol is wordt door het parasitisme van de priester door en door van zijn waarde, ja, met waarde in tegenstelling gebracht: het krijgt behoefte aan een sanctie achteraf - er ontstaat behoefte aan een waardeverlenende macht die de natuur ontkent juist door een waarde te creëren...

De priester ontneemt de natuur haar waarde, haar heiligheid: dat is nu eenmaal de prijs voor het feit dat hij bestaat.

Ongehoorzaamheid jegens god, dat wil zeggen jegens de priester, tegen de 'wet', wordt nu voorzien van de naam 'zonde'; de middelen om zich weer 'met god te verzoenen' zijn, wat ook billijk is, middelen waardoor de onderworpenheid aan de priester alleen nog maar des te grondiger gewaarborgd wordt; alleen de priester 'verlost'...

Bij een psychologische controle blijken in elke priesterlijk georganiseerde maatschappij 'zonden' onontbeerlijk te worden: het zijn de eigenlijke handvaten van de macht, de priester leeft van de zonden, hij is er op aangewezen dat er 'gezondigd' wordt...

Hoogste regel: 'God vergeeft hem, die boete doet' - in normale bewoordingen: die zich aan de priester onderwerpt.