DE ZWAKKEN EN DE STERKEN  

Wat is goed? - Alles wat het gevoel van macht, de wil tot macht, de macht zelf in de mens vermeerdert.

Wat is slecht? - Alles wat voortkomt uit zwakte.

Wat is geluk? - Het gevoel dat de macht toeneemt - dat er weerstand overwonnen wordt.

Zwakkelingen en mislukkingen horen ten onder te gaan: eerste regel van onze mensenliefde.

En je moet ze nog een handje helpen ook.

Wat is het schadelijkste kwaad van allemaal?

Het medelijden metterdaad met alle mislukkingen en zwakkelingen - het christendom...

Het probleem dat ik hiermee aan de orde stel, is niet wat de mensheid moet aflossen in de opeenvolging der bestaansvormen (de mens is een eindpunt); veeleer wat voor type mens moet je kweken, moet willen, als het om een hogere waarde, een waardiger leven en een zekerder toekomst gaat.

Dit type van hogere waarde heeft reeds vaak genoeg bestaan, maar dan als een gelukkig toeval, als een uitzondering, nooit als een product van de wil.

Integendeel, juist dit type is altijd het meest, het was tot dusver zo ongeveer het vreeswekkende - en vanuit de vrees heeft men het omgekeerde type gewild, gekweekt en bereikt: het huisdier, het kuddedier, het zieke dier dat mens heet - de christen...

De mensheid vertegenwoordigt geen ontwikkeling in de zin waaraan vandaag de dag geloofd wordt: steeds beter, sterker of hoger.

De 'vooruitgang' is slechts een moderne idee, dat wil zeggen een valse idee.

De Europeaan van vandaag blijft in waarde ver beneden de Europeaan van de renaissance; ver ontwikkelen heeft in geen geval ooit onvermijdelijk iets te maken met verheffen, vergroten of versterken.

In een andere betekenis zien we een voortdurend welslagen van afzonderlijke gevallen op de meest uitlopende plaatsen en vanuit de meest uiteenlopende culturen der aarde, waarmee inderdaad een hoger type tot stand komt: iets dat in verhouding tot de mensheid in haar geheel een soort supermens is.

Dergelijke gelukkige toevalligheden van groot welslagen zijn altijd mogelijk geweest en zullen waarschijnlijk altijd mogelijk zijn.

Onder bepaalde omstandigheden kunnen zelfs hele geslachten, stammen een dergelijke succesrol vervullen.

Het christendom moet je niet verfraaien of opdirken: het heeft een vernietigingsoorlog gevoerd tegen dit hogere mensentype, het heeft alle fundamentele instincten van dit type in de ban gedaan, het heeft uit deze instincten het boze, het boze gedistilleerd - de sterke mens als typisch verwerpelijke, de 'verworpen mens'.

Het christendom heeft partij gekozen voor alles wat zwak, laag en mislukt is, het heeft de ontkenning van de overlevingsinstincten van het sterke leven tot een ideaal verheven; het heeft de rede van zelfs de geestelijk sterkste naturen verdorven door hun de hoogste waarden van de geest als zondig, als misleidend, als bekoringen te leren ervaren.

Het jammerlijkste voorbeeld: de verderfenis van Pascal, die geloofde dat zijn rede door de erfzonde verdorven was terwijl zij in feite uitsluitend verdorven was door zijn christen-zijn!