PAULUS  

En vanaf dat moment dook er een absurd probleem op: 'hoe kon god dit toelaten!'

Hierop vond de gestoorde rede van de kleine gemeenschap een gewoonweg verschrikkelijk absurd antwoord: god had zijn zoon beschikbaar gesteld als offer tot vergeving der zonden.

Met een klap was het afgelopen met het evangelie, en hoe!

Het schuldoffer, en wel in zijn weerzinwekkendste, meest barbaarse vorm, het offer van de onschuldige voor de zonden der schuldigen!

Welk een huiveringwekkend heidendom!

Jezus had immers het begrip 'schuld' zelf afgeschaft - hij heeft iedere kloof tussen god en mens geloochend, hij leefde deze eenheid van god en mens als zijn 'blijde boodschap'...

En niet als privilege!

Van nu af aan worden gaandeweg in het type van de verlosser ingevoegd: de leer van het oordeel en van de wederkomst, de leer van de dood als offerdood, de leer van de verrijzenis, waarmee het hele begrip 'zaligheid', de volledige en enige realiteit van het evangelie, weggemoffeld wordt - ten gunste van een toestand na de dood!

Paulus heeft deze opvatting, deze ontuchtige opvatting met de rabbijnenbrutaliteit waardoor hij zich in alle opzichten onderscheidt, aldus met een logica opgezadeld: 'als Christus niet is opgestaan uit de doden, dan is ons geloof ijdel.'

En in een klap veranderde het evangelie in de verachtelijkste van alle onvervulbare beloften, de schaamteloze leer van de persoonlijke onsterfelijkheid...

Paulus zelf heeft haar zelfs nog in zijn leer voorgesteld als beloning!

De 'blijde boodschap' werd op de voet gevolgd de allerslechtste: die van Paulus.

In Paulus is het tegendeel belichaamd van het type van de 'blijde boodschapper': het genie van de haat, in het visioen van de haat, in de onverbiddelijke logica van de haat.

Wat heeft deze dysangelist niet allemaal ten offer gebracht aan de haat!

Allereerst de verlosser: hij heeft hem aan zijn eigen kruis geslagen.

Het leven, het voorbeeld, de leer, de dood, de zin en het bestaanrecht van het hele evangelie - niets bestond meer als wat deze valsemunter uit haat begreep, wat alleen hij gebruiken kon.

Niet de realiteit, niet de historische waarheid!

En andermaal beging het priesterinstinct der joden dezelfde grote misdaad tegen de historie - hij schrapte eenvoudig het gisteren en het eergisteren van het christendom, hij bedacht zelf een geschiedenis van het eerste christendom.

Sterker nog: hij vervalste de geschiedenis van Israël opnieuw, zodat zij de voorgeschiedenis van zijn handelen leek - alle profeten hebben over zijn 'verlosser' gesproken...

De kerk vervalste naderhand zelfs de geschiedenis van de mensheid tot voorgeschiedenis van het christendom...

Het type van de verlosser, de leer, de praktijk, de dood, de zin van de dood, zelfs wat na de dood komt - niets bleef onaangetast, niets bleef ook maar vergelijkbaar met de werkelijkheid.

Paulus verlegde eenvoudig het zwaartepunt van heel dat bestaan naar na dit bestaan - naar de leugen van de 'wederopgestane' Jezus.

In de grond kon hij het leven van de verlosser helemaal niet gebruiken - wat hij nodig had was de kruisdood en nog wat.

Een Paulus, die geboortig was uit het centrum van de stoïsche verlichting, als eerlijk beschouwen wanneer hij een hallucinatie gebruikt om een bewijs te fabriceren dat de verlosser nog leeft, of zelfs maar geloof schenken aan zijn verhaal dat hij deze hallucinatie gehad heeft, dat zou van de van een psycholoog een ware niaiserie zijn: Paulus wilde het doel, en dus wilde hij ook de middelen.

Ook al geloofde hij het zelf niet, de idioten die hij zijn leer opdrong, geloofden het.

Waar hij behoefte aan had was macht: met Paulus deed andermaal de priester een greep naar de macht - hij kon begrippen, leren en symbolen slechts gebruiken in zoverre je er massa's mee kon mee kon tiranniseren en kudden vormen.

Wat was het enige dat Mohammed later aan het christendom ontleende? Paulu's uitvinding, zijn middel tot priesterlijke tirannie, tot kuddevorming: het geloof in de onsterfelijkheid - dat wil zeggen de leer van het 'oordeel'...