ZEDELIJKE WERELDORDE  

Ik wil op deze plaats een zucht niet onderdrukken.

Er zijn dagen dat ik bezocht word door een gevoel, zwarter dan de zwaarste melancholie - de mensenverachting.

En opdat ik geen twijfel laat bestaan over wat en wie ik veracht: het is de mens van heden, de mens die het noodlot tot mijn tijdgenoot gemaakt heeft.

De mens van heden - ik stik zowat van zijn onreine adem...

Tegenover het verleden bezit ik, evenals alle mensen van inzicht, een grote tolerantie, dat wil zeggen grootmoedige zelfcontrole: Ik beweeg mij door het gekkenhuis van complete millennia, of dat nu 'christendom', 'christelijk geloof' of 'christelijke kerk' heet, met sombere voorzichtigheid - ik kijk wel uit de mensheid voor haar geestesziekten verantwoordelijk te stellen.

Maar mijn gevoel slaat om, barst los zodra ik de nieuwere tijd, onze tijd bestreed.

Onze tijd is mondig...

Wat voorheen alleen maar ziek was, is heden onfatsoenlijk geworden - het is onfatsoenlijk thans christen te zijn.

En hier neemt mijn walging een aanvang.

Ik kijk om mij heen: er is geen woord meer over van wat vroeger 'waarheid' heette, wij kunnen er niet meer tegen als een priester het woord 'waarheid' ook maar in de mond neemt.

Zelfs bij de geringste aanspraak op rechtschapenheid moet je vandaag de dag beseffen dat een theoloog, een priester, een paus met elke zin die hem over de lippen komt niet alleen dwaalt, maar liegt - dat het hem niet langer vrij staat te liegen uit 'onschuld', uit 'onwetendheid'.

Ook de priester weet net zo goed als iedereen dat er geen 'god' meer bestaat, geen 'zondaar', geen 'verlosser' - dat 'vrije wil', 'zedelijke wereldorde' leugens zijn - de ernst, de grondige zelfoverwinning van de geest veroorlooft niemand meer hier geen benul van te hebben...

Alle begrippen van de kerk zijn herkend voor wat ze zijn, de boosaardigste valsemunterij die er bestaat, met als doel de natuur, de natuurwaarden van hun waarde te beroven; de priester zelf is herkend voor wat hij is, de gevaarlijkste soort parasiet, de spin die het leven vergiftigt...

Wij weten, ons geweten weet het thans, wat die naargeestige uitvindingen van priesters en kerk eigenlijk waard zijn, waartoe zij gediend hebben, die bedenksels waarmee de mensheid in die toestand van zelfschennis gebracht is die iemand kan doen gruwen van haar aanblik - de begrippen 'hiernamaals', 'laatste oordeel', 'onsterfelijkheid' der ziel', de 'ziel' zelf: het zijn folterwerkingen, het zijn hele systemen van gruwelen, krachtens welke de priester de heerschappij heeft gegrepen en behouden...

Iedereen weet dit; en desondanks blijft alles bij het oude.

Hoe ver is het niet gekomen met het laatste restje eerbaarheid, zelfrespect, als zelfs onze staatslieden, wat anders een uiterst ongevangen soort mensen is, door en door christelijke metterdaad, zich op dit moment nog christen noemen en het avondmaal bijwonen?

Een jonge vorst aan de spits van zijn regimenten, een schitterende uiting van zelfzucht en zelfverheffing van zij volk - die echter, zonder een spoor van schaamte, er voor uitkomt christen te zijn!

Wie anders wordt door het christendom ontkend?

Wat discrimineert wat als 'wereld'?

Dat je soldaat bent, rechter of patriot; dat je je verzet; dat je op je eer gesteld bent...

Elke praktijk op ieder moment, elk instinct, ieder waardeoordeel dat in daden wordt omgezet is vandaag de dag antichristelijk: wat moet de moderne mens niet een misgeboorte van valsheid zijn, dat hij zich desalniettemin niet geneert nog christen genoemd te worden!

H