CHRISTENDOM IS EEN DRUG  

L.S.D. is niet de enige drug, ook christendom is een drug, een veel complexer en subtieler drug, die je in zekere zin blind maakt.

Je kunt niet zien wat er gebeurt, je voelt niet dat je je leven aan het verspillen bent, je kunt de kwalen niet zien die je in de loop van vele levens hebt opgehoopt.

Je zit op een vulkaan en ze gaan door met te zeggen dat alles okay is.

En de priesters blijven je zeggen: 'je hoeft niet verontrust te zijn, wij zijn er.

Laat de dingen maar in onze handen en wij zullen in de wereld voor je zorgen en ook in de andere.'

En je hebt het aan hen overgelaten, daarom zit je in de ellende.

De maatschappij kan je geen vrijheid geven.

Dat is onmogelijk omdat de maatschappij het niet klaar speelt iedereen absoluut vrij te maken.

Wat moet je nu doen?

Hoe kun je de maatschappij te boven komen?

Dat is de vraag die een religieus mens zich moet stellen.

Maar het lijkt onmogelijk: waar je ook heen gaat, de maatschappij is er altijd; je kunt van de ene maatschappij naar de andere gaan, maar de maatschappij zal er zijn.

Je kunt zelfs naar de Himalaya's gaan - maar dan sticht je daar een maatschappij.

Aanvankelijk praat je tegen de bomen, omdat het zo moeilijk is alleen te zijn.

Je sluit vriendschap met de vogels en dieren, en vroeg of laat ontstaat een gezin.

Iedere dag wacht je op de vogel die 's morgens komt zingen.

Je weet niet dat je nu afhankelijk geworden bent, de ander is gekomen.

Als de vogel niet komt, voel je je wat bezorgd.

Wat zou de vogel zijn overkomen? Waarom komt hij niet?

Je raakt gespannen, en dat verschilt in niets van je zorg om je vrouw, je zorg om je kind.

Dit is in geen opzicht iets anders.

Dit is in geen enkel opzicht iets anders, het is hetzelfde patroon: de ander.

Zelfs als je naar de Himalaya's gaat sticht je een maatschappij.

Dit moet je begrijpen: de maatschappij is niet iets buiten je, het iets binnen in je.

En tenzij de oorspronkelijke oorzaak binnen in je verdwijnt, zal overal een maatschappij tot stand komen, steeds weer.

Zelfs als je naar een commune van hippies gaat, zal de maatschappij zijn intrede doen, ze zal een maatschappelijke kracht worden.

Als je naar een ashram gaat, doet ook de maatschappij zijn intrede. Maar het is niet de maatschappij die jou volgt, jij bent het.

Je schept altijd een maatschappij om je heen - jij bent de schepper. Er leeft een zaad in je, dat de maatschappij doet ontstaan.

En dat toont duidelijk aan dat je de maatschappij slechts te boven kunt komen als je volledig wordt getransformeerd, anders schep je altijd je eigen maatschappij.

En alle maatschappijen zijn hetzelfde; de vorm verschilt misschien, maar het grondpatroon is hetzelfde.

Waarom kun je niet zonder maatschappij leven? Daar zit de kneep.

Zelfs in de Himalaya's wacht je op iemand; je zit onder een boom en wacht op iemand, een reiziger, een jager, die voorbij komt.

En als er iemand komt, dan zul je daar een beetje blij om zijn.

Alleen word je bedroefd, en als er een jager langs komt dan praat je wat, je vraagt: 'wat gebeurt er inde wereld?

Heb je de nieuwste krant?' Of: 'vertel me nieuws.

Ik ben hongerig en dorstig naar het nieuws.' Waarom?

De wortels moeten blootgelegd worden, zodat je het kunt begrijpen.

Een ding is waar: je hebt er behoefte aan nodig te zijn.

Als niemand je nodig heeft, voel je je nutteloos, zonder betekenis; als iemand jou nodig heeft, geeft hij jou betekenis, je voelt je belangrijk.

Je zegt maar steeds: 'ik moet voor mijn vrouw en kinderen zorgen', alsof je ze meedraagt als een last - je vergist je.

Je praat erover alsof het een zware verantwoordelijkheid is en je een plicht vervult.

Je vergist je.

Bedenk eens wat je gaat doen als je vrouw en kinderen er niet meer zijn?

Je krijgt ineens het gevoel dat je leven zijn betekenis heeft verloren, omdat zij je nodig hadden.

Kleine kinderen wachtten op je, ze gaven je betekenis, je was belangrijk.

Nu niemand je nodig heeft, verschrompel je omdat als niemand je nodig heeft, niemand aandacht aan je schenkt; of je er bent of niet maakt niets uit.