DENKEN IN TERMEN VAN RELATIE  

Een bhakta, een toegewijde kan nooit het goddelijke bereiken omdat hij in termen van relatie denkt: God de vader, God, degene die liefheeft, God de beminde.

Hij denkt in termen van relatie, hij blijft denken over god als de ander.

Dan is hij iets dat afgescheiden is van God.

Het zelf is er, het ego is er.

Het kan het ego nooit transcenderen.

Dit lijkt heel subtiel.

De toegewijde worstelt voortdurend om zich over te geven.

Devotie, het pad van devotie, is de weg van de overgave, de toegewijde probeert zichzelf over te geven, maar als je je probeert over te geven aan iemand, dan is die ander er.

De ander kan niet bestaan als jij er niet bent, dus als die ander er is ben jij er.

Je blijft bestaan.

Je bestaat in de schaduw, je vergeet jezelf, maar jezelf vergeten is niet jezelf overgeven.

Je denkt zoveel aan het goddelijke dat je niet aan jezelf kunt denken, maar je bent nog steeds op de achtergrond.

Zolang als God de ander is, zolang God iets is dat gescheiden van je is, ben je er nog steeds.

Daarom kan het pad van de devotie. Je niet naar het transcendentale, het kosmische, de eenheid brengen.

🌌 Kernpunten uit Osho’s visie

• Relatie-denken belemmert spirituele eenheid Een toegewijde (bhakta) ziet God als een ander: als vader, geliefde, of object van devotie. Dit schept een dualiteit—een “ik” tegenover “de ander”.

• Overgave is niet hetzelfde als zelfvergetelheid Zelfs als de toegewijde zichzelf probeert te vergeten in devotie, blijft het ego op de achtergrond bestaan. Je denkt zóveel aan God dat je jezelf vergeet, maar dat is geen echte overgave.

• Dualiteit verhindert transcendentie Zolang God als iets buiten jezelf wordt gezien, blijft het ego bestaan. Daardoor kan het pad van devotie niet leiden tot het transcendentale of kosmische eenheidsbewustzijn.

• Subtiele spirituele misvatting De poging tot overgave aan een ander houdt het afgescheiden zelf in stand. Ware eenheid vraagt om het overstijgen van het idee van “de ander”.