SAI BABA: PREMA VAHINI 

   HET JUWEEL VAN HET LEVEN  

Men moet de eeuwige waarheid en het verband tussen de mens en die waarheid tot werkelijkheid maken zolang men nog in dit lichaam is en nog voordat de dood zijn tol eist.

De Kathopanishad roept uit: "Sta op! Ontwaak!

Ontsteek je licht door naar de grote leraren te gaan!" (Uthishtatha! Jagratha! Prapyavarannibodatha!")

Zij die in verwarring zijn geraakt door twijfels, omdat ze niet weten wat ze moeten geloven of verwerpen, zij die verblind zijn door begoocheling en zij die niet het onderscheid kunnen zien tussen duisternis en licht, dood en onsterfelijkheid, moeten de grote leraren opzoeken die hen het pad kunnen wijzen naar het begrijpen van de eeuwige waarheid, die de grondslag is van alles wat is geschapen, en die haar eigen licht uitstraalt.

Dan zullen wereld en hemel beide opgenomen worden in dezelfde pracht!

Om dit werkelijk te laten gebeuren, moet de mens er innig naar verlangen en er hard en gedisciplineerd aan werken.

Deze menselijke geboorte zelf is het gevolg van talloze goede daden en moet niet maar aan de kant worden geworpen; de kans moet ten volle worden benut.

Zoals de Kenopanishad^(*) zegt: "Het juweel in de hand moet niet worden weggeworpen." ("Nachedihavedin mahathivinashtih")

Wanneer er veel kansen zijn om zich nog in dit leven te redden, is het dan geen groot verlies als men niet nadenkt over wegen om te ontsnappen?

Voor al diegenen die in feite dieren zijn met een menselijke vorm, slaven van trots en van dierlijke trekken, is het buitengewoon belangrijk dat zij zich bewust zijn van de tijd die er nog is.

Uitstel levert niets op. Wat dwaas een begin te maken met het graven van een waterput wanneer het huis vlam vat.

Daarom zal de mens met onderscheidingsvermogen alles doen wat mogelijk is om de fundamentele principes te begrijpen, zich de leringen eigen te maken van de grote meesters die de weg aflegden, en dat alles naar beste vermogen binnen zijn eigen ervaringswereld te brengen.

Als men zonder die inspanning het pad verwerpt en zijn leven verknoeit, is dat een belediging voor de naam zelf van de soort!

In plaats van verslaafd te raken aan het voorbijgaande en onware, en kostbare tijd te verknoeien met het najagen daarvan, moet elke minuut gewijd zijn aan het ontdekken van de waarheid en aan innerlijke beschouwing van de eeuwige God die de eeuwige waarheid is.

Zo'n toewijding is de werkelijke taak van de ziel.

Tijd besteden aan illusoire begeerten brengt daarentegen de wereld achterop.

Men moet niet ten prooi vallen aan de vergiftigende aantrekkingskracht van wereldse luxe of de listen van verleidelijke schoonheid.

Op een dag zullen al die fascinerende zinsbegoochelingen verdwijnen als een verhaal dat zich ontvouwde in een droom!

Waaraan een mens ook onderworpen wordt terwille van zijn groei en maatschappelijke stand, zoals opvoeding en dat alles, het heeft allemaal geen betekenis voor zijn geestelijke vooruitgang; het maakt slechts deel uit van de wereld van illusie (mayaprapancha).

Maar de waarheid zal temidden van illusie des te meer glans verspreiden, want zo is de werkelijkheid van de waarheid.

Hoe kunnen we zeggen dat de objectieve wereld, die van minuut tot minuut verandert en waarin alles een einde heeft en tot verval raakt en onberekenbaar verschijnt en weer verdwijnt, de eeuwige waarheid is?

Wie de weg van geestelijke discipline gaat (de sadhaka) ziet de waarheid en zoekt niet naar het onwerkelijke van deze voorbijgaande wereld.

In deze onware wereld kan er geen werkelijk leven (satyachara) zijn, maar alleen onwerkelijk leven (mithyachara).

Werkelijk leven houdt in dat men God verwerkelijkt.

Laat iedereen dit op elk ogenblik van zijn leven in gedachten houden.