KRISHNAMURTI: EEN SPIEGEL VOOR MENSEN 

  HET AFSTERVEN AAN DE TIJD  

We moeten aan de tijd afsterven, de tijdsduur, aan 't hele begrip tijd: verleden, heden en toekomst.

We moeten aan alle systemen, symbolen en woorden afsterven want het zijn ontbindingsfactoren.

Ons oppervlakkig ik afsterven, want die schept de psychologische tijd die niet werkelijk is.

Het 'loslaten' waarover reeds gesproken hebben i.v.m. een begeerde toekomstige staat, heeft ook betrekking op onze behoefte aan veiligheid, een behoefte die ons de grenzeloosheid van het bestaan kunstmatig doet verdelen in verleden, heden, toekomst.

Dan wordt ons bestaan alleen maar een lange reeks herinneringen en verwachtingen die de werkelijkheid voor ons verbergt: n.l. het levende moment, enige poort naar de waarheid.

Volgens Krishnamurti is het de behoefte aan vaste punten - dus aan veiligheid -, de behoefte aan kant-en-klare vormen die ons het leven in hokjes doet verdelen en ons juist hierdoor belet het leven te ontdekken en werkelijk te beleven.

Want, willen we de eeuwigheid van iedere seconde ontdekken, dan moeten we aan de tijd, de tijdsduur afsterven, al die door de mens bedachte kunstmatige onderverdelingen.

De oppervlakkige lagen van onze psyche, die we normaal gebruiken en met de term 'het ik' aanduiden, kunnen ons alleen dan beletten eigen diepten te verkennen als wij het leven verbrokkelen door ons begrip tijd.

Zodra dit kunstmatig verbrokkelen ophoudt, openbaart zich een oneindig veel ruimer bewustzijn.

We vergaren herinneringen en klampen ons daaraan vast, en zo geven we het 'ik' continuïteit, zodat het 'ik', het verleden, steeds toeneemt, zichzelf uitbreidt.

Er moet een eind komen aan dit 'ik', aan dit vergarend en opstapelend geheugen.

Met zijn voortdurend sterven om te 'worden' schept het psychologisch geheugen resultaten, trekt scheidsmuren op, en maakt zichzelf aldus tot slaaf...

Wijsheid is geen vergarend geheugen, maar betekent dat men in de hoogste mate ontvankelijk is voor de werkelijkheid.

Ieder moment moet ons tot de ontdekking van het onbekende kunnen brengen, omdat het leven dynamisch is en steeds weer opwelt.

Zolang het verleden - dus het bekende - ons echter gevangen houdt, wordt deze ontdekking - het onbekende, het nieuwe - ons ontzegd.

Ware vrede - voorwaarde tot het ontdekken van de werkelijkheid - ontstaat pas als het verleden ophoudt steeds in het heden binnen te dringen; pas dan zijn we ieder ogenblik weer nieuw en staan we open voor het leven:

Wanneer dat wat de neerslag van het verleden is, ophoudt werkzaam te zijn in verband met het heden.

Dan alleen is er stilte...

Alleen dan kan creatie plaats vinden.

Dat is de werkelijkheid.

Het werkelijke leven, dat we moeten ontdekken en beleven, heeft niets te maken met 'worden' en 'tijdsduur' ontsproten aan onze valse voorstellingen.

Het leven heeft geen eigen duur, het wordt ieder ogenblik opnieuw geschapen, het is een constant en eeuwig opwellen.

We moeten ons kleinzielig verlangen naar veiligheid opgeven (want dat doet ons het heden benaderen via het verleden).

Alleen zo kunnen we dan opgaan in het eeuwig scheppende, waardoor wij waarheid en vrijheid deelachtig worden.