KRISHNAMURTI: TOESPRAKEN MET GEDACHTENWISSELING 

  HET EINDIGEN VAN HET 'IK'  

Orde is dus nodig - dat is een onderdeel van meditatie.

Orde betekent schoonheid en er is zo weinig schoonheid in ons leven.

Schoonheid wordt niet door de mens gemaakt.

De schoonheid ligt ook niet in het beeld of het schilderij, hoe modern of hoe oeroud het ook moge zijn.

Ze ligt niet in het gebouw of het standbeeld, of in de wolk, het blad of het water zelf.

Schoonheid is daar, waar orde heerst - in de geest, die vrij is van verwarring, d.w.z. volledig in orde.

En orde, ordelijkheid is alleen mogelijk in het geval van een volledig zichzelf vergeten, omdat het 'ik' niet het minste belang heeft.

Het eindigen van het 'ik' is onderdeel van de meditatie.

Dat is de voornaamste, de enige werkelijke meditatie.

Zo moeten we nog een levensverschijnsel begrijpen, nl. de dood, de dood door verval van krachten, of door een kwaal, en de dood die onverwacht toeslaat, door ziekte of langs natuurlijke weg.

We worden immers onvermijdelijk oud, en in die ouderdom manifesteert zich de wijze, waarop we geleefd hebben.

Het is te zien in ons gezicht; het is te zien of wij grof en zonder consideratie aan onze zin en lust hebben toegegeven; hoe we de gevoeligheid, die we aanvankelijk hadden, toen we jong, pril en onbedorven waren, hebben verloren.

Hoe ouder we worden, hoe meer we ongevoelig, mat en dof worden en onoplettend - en geleidelijk aan dalen we af in het graf.

Er is dus ouderdom, en dat uitzonderlijke, wat we de dood noemen en waar de meesten van ons verschrikkelijk bang voor zijn.

Als we er niet bang voor zijn, dan hebben wij het verschijnsel intellectueel weggeredeneerd en de wetten van het verstand aanvaard.

Maar in werkelijkheid bestaat de angst nog steeds.

Enerzijds is er natuurlijk het afsterven van het organisme, van ons lichaam, en dat aanvaarden we als vanzelfsprekend, want we zien dat alles te eniger tijd sterft.

Maar wat we niet accepteren is het psychologische einde.

Het beëindigen van het ik, met zijn gezin en zijn geslaagde carrière, mijn prestaties en die dingen, die me nog te doen staan, mijn vervullingen en frustraties en alles wat er nog meer gedaan moet worden, voor dat 'ik' heenga.

Wij zijn bang dat de psychologische entiteit, het ik, de ziel - al die verschillende vormen en namen, die we aan deze kern van onszelf geven - aan zijn einde zal komen.

Maar komt het tot een einde?

Of heeft het een voortbestaan?

Het Oosten zegt: het heeft voortbestaan, er is reïncarnatie.

Als we goed en verstandig geleefd hebben, worden we in ons volgende leven in betere omstandigheden geboren.

Wanneer u gelooft in reïncarnatie, zoals heel Azië doet (ik weet niet hoe dat zo gekomen is, maar het is zo en dat geeft hun grote troost) dan ligt in dat denkbeeld, als u het goed bekijkt, opgesloten dat alles wat u nu doet, van dag tot dag, er geweldig op aan komt; want in dat volgende leven zal u dat betaald gezet of zal het u beloond worden, al naar u geleefd heeft.

Wat er dus op aan komt is niet, wat u denkt, dat er in het volgende leven zal gebeuren, maar hoe u nu bent, hoe u nu leeft.

En datzelfde ligt besloten in het begrip opstanding.

Hier in het Westen heeft u dat gesymboliseerd en een persoon en u aanbidt die ene persoon, want zelf weet u niet wat u in uw leven nu moet doen om herboren te worden (niet in een hemel, waar u aan Gods rechterhand of linkerhand zou mogen plaatsnemen, wat dat dan ook moge betekenen).

Wat er op aankomt is, hoe u nu leeft.

Niet wat u denkt of wat u gelooft; niet wat u dogma's, uw bijgeloven of uw prestaties zijn, maar wat u bent, wat u doet.

Maar we zijn bang, dat deze kern, die het 'ik' genoemd wordt, tot een einde zal komen.

En we vragen: 'loopt het inderdaad af?'

Luistert u hier a.u.b. naar!

U heeft in gedachten geleefd, d.w.z. u heeft geweldig veel belang toegekend aan het denken; maar het denken is oud, het denken is nooit nieuw.

Het denken is de voortzetting van herinnering.

Wanneer u op die manier geleefd heeft, is er natuurlijk ook het een of andere soort voortbestaan; die voortzetting is dood, voorbij, afgelopen, is iets oudst.

En daarom kan alleen dat wat tot een einde komt, iets nieuws in zich hebben.

Het is dus werkelijk belangrijk, het sterven te begrijpen: het sterven, afsterven aan ieder ding, dat ons bekend is - ik weet niet, of u dat ooit geprobeerd heeft?

Of u ooit geprobeerd heeft vrij te komen van het bekende, om vrij te staan van uw herinneringen, al was het maar een paar dagen?

Vrij te staan van uw genot, zonder enig heen en weer gepraat, zonder angst; af te sterven aan uw gezin, aan uw huis, uw eigen naam; volledig anoniem te worden.

Alleen hij, die volledig anoniem is, bevindt zich in een toestand van geweldloosheid; hij kent geen geweld.

Elke dag opnieuw te sterven, niet als een denkbeeld maar in feite.

Doet u dat eens.