DE STROOM VAN GEDACHTEN  

De wetenschap, zo heeft Bhagwan(Osho) vaak gezegd onderzoekt in haar methodologie het onbekende.

Ze tracht het te begrijpen.

Bij haar werkwijze is de kenner gescheiden van het gekende, de observeerder gescheiden van het geobserveerde.

Zo tracht wetenschap stap voor stap van het onbekende tot het bekende te komen.

Steeds meer wordt bekend.

Wij krijgen steeds meer kennis.

Het verschil met de mysticus is, dat de laatste altijd spreekt over datgene wat nooit gekend zal en kan worden.

Hij spreekt over de ervaring van het on-kenbare als geleefde ervaring.

Hij spreekt over een primair bewustzijn, waarin hij is vervloeid en dat de kwaliteit heeft van een niet-weten, van agnosia.

De wetenschap gaat uit van de observeerder, die het geobserveerde gadeslaat.

Maar de mysticus heeft de illusie van deze observeerder doorzien.

Als men een brandende toorts in een donkere kamer een cirkelvormige beweging laat maken, dan ziet iedereen een ring van licht.

Die ring is een illusie.

Hij bestaat niet.

Als die illusie zou worden doorzien, dan zou ik weten dat de observeerder niets anders is dan... de stroom van gedachten (en dus het verleden).

Deze stroom, voortkomend uit door ervaring opgestapelde kennis, functioneert sinds onheugelijke tijden (en niet alleen bij de wetenschapper) als instrument om de problemen op deze planeet op te lossen.

Wij worden angstig als wij overwegen dit instrument weg te werpen en op zoek te gaan naar een ander instrument.

Daarom klampen wij ons aan dat oude, voortgaande denken vast, blijven het koppig handhaven in de hoop met dit verouderde instrument toch tot de oplossing van problemen (zelfs tot een transformatie van het bewustzijn) te kunnen komen.

Wat voor verbinding ligt er nu met het begrip 'agnosia'?

Veronderstel, ik kijk naar een appel.

Ben ik in staat om naar dat ding te kijken zonder 'de observeerder'?

Wat zou er gebeuren als die werd uitgeschakeld?

Het zou betekenen dat dan het verleden wordt uitgeschakeld, want de observeerder is het verleden.

Dat is precies wat mij daar op dat eiland overkwam.

Alle kennis en verzamelde ervaringen, alle associaties en alle taal, zoals die in mijn hersenen waren opgeslagen, werden een ogenblik lamgelegd.

Alles riep ontzag en verwondering op.

Als ik naar een appel zou kijken met de ogen van een pasgeboren kind, die nog niet weet welke naam hij aan iets moet geven, zou ik kijken zonder te interpreteren of te vertalen.

Het was moeder (en de cultuur) die mij snel van het mysterie van dat ding beroofde.

Ik speelde ermee, met de appel, ik zag het en toen was het nog deel van een wonderlijk mysterieuze wereld.

Totdat ze zei: dit is een A P P E L.

Vanaf dat moment verdween het wonder.

Er was een woordenkleed overheen gekomen en dat, met al zijn associaties, werd mijn symbolische werkelijkheid.

De observeerder werd geboren en hij werd sterker en sterker.

Een geniaal man, heeft eens gezegd: 'the word is not the thing,' een uitspraak die vaak door Krishnamurti werd gebruikt.

Het woord is niet datgene waar het woord naar verwijst.

Een boom is niet een B O O M , en een appel is niet een A P P E L.

De conclusie is dat ik de werkelijkheid met een kleed van symbolen bedek, voortdurend bezig ben het 'weten-over'.

Dus projecteer ik voortdurend kennis (woorden en associaties) op die werkelijkheid, op dat wat is.

Dat proces vervreemdt mij van de werkelijkheid, van dat wat is.

Als er observeren zou zijn, zonder gebruikt te maken van de observeerder, dan wordt daarmee het wonderkleed weggetrokken.

Iedere vorm van benoeming, dus van interpretatie, etikettering en categorisering, wordt dan stopgezet.