OSHO: EEN TUIN DER LUSTEN ! 

  GODSDIENSTEN EN TRADITIES  

Ook de diverse godsdiensten en religieuze tradities zijn door Bhagwan(Osho) te hooi en te gras ondergebracht in het schema van de zeven lichamen.

Zoals reeds opgemerkt in de inleiding van Bhagwan(Osho) over de diverse godsdiensten niet tot theologische discussiepunten maken.

Bhagwan(Osho) gebruikt de begrippen en termen om te zeggen wat hij kwijt wil.

Hij plaatst de leer van Mahavira evenals die van Gurdjieff met betrekking tot het doel van hun werkzaamheid op het niveau van het vijfde lichaam.

In deze leringen wordt gestreefd naar een geestelijke eenwording tot op het niveau van de atman.

Ook Pantanjali die hij soms een Einstein in het spirituele noemt, heeft een systeem dat voert tot het vijfde niveau, zij het dat hij neigt naar het zesde, het religieuze.

Hetzelfde geldt voor iemand als Aurobindo.

Over de veda's, de upanischaden en de bijbel zegt Bhagwan(Osho), dat ze gericht zijn op het zesde lichaam.

Alleen Boeddha en Lao Tse hebben daarnaast nog geprobeerd iets te zeggen over het niveau van het zevende lichaam.

Hiermee is niet gezegd dat de anderen, zoals Gurdjieff niet geweten zouden hebben wat er achter het vijfde lichaam was, maar hun methode was er niet op gericht.

Bhagwan(Osho) heeft over de meest uiteenlopende tradities lezingen gehouden; over Jezus, maar ook over de soefi's; over de Bauls in Bengalezen, maar ook over Heraklitos; over het taoïsme en over het boeddhisme; en last but not least ook over het tantrisme.

In latere lezingen heeft hij gezegd dat al deze toespraken bedoeld waren om de mensen uit verschillende tradities te kunnen aanspreken.

Toen zijn communes echter gevestigd waren, was dit niet langer nodig en kon hij al deze tradities als hinderpalen voor de werkelijke,

Authentieke religiositeit terzijde schuiven.

Al de oude religieuze tradities zijn gebaseerd op angst.

De mensen zijn bang om alleen gelaten te worden, ze hebben iemand nodig om hen te beschermen.

Op het moment echter dat men op zichzelf durft te vertrouwen, is God weg: 'You will laugh at the whole concept of God'.

Het lijkt me dat Bhagwan(Osho) in zijn latere lezingen, waarin hij de eerder zo vriendelijk besproken tradities vernietigend terzijde schuift als het ware de medaille heeft omgedraaid.

Eerst de diepere waarheid in alle tradities, vervolgens de onzinnigheid van al die tradities.

Desalniettemin blijft de boodschap die erin doorklinkt in beide gevallen hetzelfde:

'Vandaar dat ik zeg dat mijn religie de eerste religie is, die de mens in zijn totaliteit neemt, in zijn natuurlijkheid en de mens in zijn geheel accepteert zoals hij is.

En dat is wat heilig voor mij betekend - niet iets heiligs, maar iets wat aanvaard is in zijn heelheid (wholeness)'

Het is de dualiteit waarin de geconditioneerde mens leeft, die telkens in de war gebracht wordt door paradoxale uitspraken.

Alleen in de eigen proefondervindelijke ervaring kan men deze paradoxaliteit te boven komen.

Eerder, toen hij het 'concept van God' nog niet verwierp, heeft Bhagwan(Osho) gezegd dat er twee soorten van religie zijn: de ene soort veronderstelt God als 'boven' en de andere soort veronderstelt God als 'beneden'.

In beide gevallen zal de energie respectievelijk neerdalen of opstijgen.

Tegenwoordig kan men het beste de laatste zienswijze volgen omdat het de verantwoordelijkheid legt bij het individu, aldus Bhagwan(Osho).

'De godsdiensten die gebed aanbevelen zijn die welke aannemen dat God boven is (...)

De enige mogelijkheid is dan om Hem op te roepen om naar beneden te komen.

Die religies daarentegen, die geloofden dat we moeten opstijgen binnenin onszelf, dat er in onze wortels iets ligt te slapen, wat alleen zal ontwaken door onze eigen inspanningen, die religie is keerden zich af van gebed en wendden zich tot meditatie.

De weg van de bhakta, de aanbidder die God boven zich aanwezig acht is een omweg vergeleken met de weg van meditatie, voegt Bhagwan(Osho) eraan toe.

Het verschil kan worden samengevat als het verschil tussen meditatie en gebed.

Het gebed, de verering, de houding van bhakti betekent een eeuwige scheiding tussen God en mens.

Daarom kan via de weg van bhakti het vijfde lichaam niet bereikt worden omdat daar alle dualiteit eindigt.

In zijn bespreking van het 'tantrische pad' maakt Bhagwan(Osho) een onderscheid tussen meditatie en aanbidding.

Het gaat hier om het verschil tussen het boeddhistische tantrisme en hindoeïstische tantrisme: in het boeddhistische tantrisme komt men door meditatie, door intelligentie tot een overstijgen van de 'mind'.

God is hier overbodig.

In het hindoeïstisch tantrisme is er sprake van een liefdevolle relatie tussen de aanbidder en Siva.

Maar in beide gevallen wordt uiteindelijk de dualiteit overstegen door de eenwording van de 'zoeker', hetzij met de 'leegte', sunya, hetzij met de 'beminde' in de relatie van pure liefde.

Op dat moment lossen 'ik' en 'gij' op in elkaar.

Dit laatste is van belang omdat het duidelijk maakt dat het in de leer van Bhagwan(Osho) zeker niet de bedoeling is dat de leerlingen hem op een bhakti wijze vereren.

De 'love affair' die men met Bhagwan(Osho) kan hebben is zo een onderdeel van een 'love affair' met het bestaan zelf en leidt tot de oplossing van alle dualiteit.

In feite brengt Bhagwan(Osho) het verschil tussen de beide vormen van tantra terug tot het verschil van 'hoofd' en 'hart':

'Je moet het zo begrijpen: als liefde je aanspreekt, zal Shiva je aanspreken en dan zal 'Het boek der geheimen' je tantra bijbel zijn.

Als meditatie je aanspreekt, zal Saraha je aanspreken.

Het hangt van jou af.

Beide zijn goed, beide gaan op dezelfde reis.

Met wie je zou willen meereizen is je eigen keuze.

Als je alleen kunt zijn en vol zegen, dan moet het Saraha zijn; als je niet vol zegen kunt zijn: wanneer je alleen bent en je zegen (bliss) komt alleen in relatie met anderen, dan moet het Shiva zijn.

Dit is het verschil tussen hindoeïstisch en boeddhistisch tantrisme.