OSHO: JAREN VAN VOORBEREIDING 

  HOOP IS DE DRUG  

Een paar korte citaten uit de 'The Alfa and the Omega' (vol1, 1975), de serie voordrachten over de mysticus Pantanjali.

'Totale wanhoop,' zo zei hij daar, is nodig.

Die wanhoop is wat Boeddha 'dukkha' noemde.

En als je werkelijk in ellende bent, hoop dan niet, omdat hoop de ellende alleen maar zal verlengen.

Hoop is je drug.

En later: wordt totaal hopeloos - geen toekomst, geen hoop.

Het is moeilijk.

Het vraagt moed om die werkelijkheid onder ogen te zien.

Maar voor iedereen komt zo'n moment, wanneer dan ook.

Er komt een moment voor ieder mens, dat hij zich totaal hopeloos voelt.

Absolute zinloosheid overvalt hem.

Het was inderdaad niet voor niets, dat de beschouwingen van Pantanjali begonnen met het statement (sutra):

'NU - de discipline van Yoga'.

De discipline kan alleen gegrepen worden en begrepen worden op DIT moment, NU, als de mens gedesillusioneerd is, zich bewust is geworden van de futiliteit van de verlangens, als het leven dat hij leeft als zinloos wordt ervaren.

Alles wat tot nu toe is uitgeprobeerd valt dood voor je voeten.

Je weet niet meer wat je moet doen, je weet niet meer waar je naar toe moet gaan, in welke richting je moet kijken.

Je staat op de grens van krankzinnigheid of zelfmoord.

Pas dan, zo gaf Bhagwan(Osho) aan, als onvrede totaal is geworden, als de bevrediging niet meer in de wereld KAN worden gezocht omdat een mens zich er diep bewust van is dat daar, in die wereld, geen bevrediging te bereiken valt, pas dan begint de spirituele weg, door Pantanjali eens uitgedrukt in die eenvoudige woorden: 'now - the discipline of Yoga'.

HET EGO ZELF, d.w.z. de illusie van het gescheiden zelf, dat iedere conventionele vorm van troost, het psychologische, socio-economische, sensuele of pseudo-religieuze, al lang heeft uitgeprobeerd, IS HET LIJDEN en... komt tot een cul de sac.

Tenminste als men over enige intelligentie beschikt om dat te zien.

Het enige alternatief voor deze wanhoop is, en kan niet anders zijn dan, zelfmoord.

Suïcide wordt daarom niet voor niets een van de belangrijkste filosofische problemen genoemd.

De existentialistische literatuur staat vol beschrijvingen juist rond dit probleem.

Wat doet men als het ego aan het eind komt en de ervaring van totale zinloosheid de mens overvalt?

Voor mij is helder geworden dat de impuls tot zelfmoord (indien ze geen impulsieve actie is als gevolg van overweldigende problematiek)

HET EERSTE EN POSITIEVE TEKEN VAN WERKELIJKE INTELLIGENTIE IS, latent

Nog, nog niet vertaald als de manifestatie van een TRANSCENDENTE BEHOEFTE, de behoefte de benauwenis van het ego kwijt te raken.