OSHO: JAREN VAN VOORBEREIDING 

  IN DE HOUTGREEP VAN HET VOORTDURENDE DENKEN  

Krishnamurti vertelde mij dat ik in de houtgreep van het voortdurende denken zit.

Dat denken komt voort uit de opgestapelde kennis als herinnering en dat denken inspireert tot acties, die weer nieuwe ervaringen teweegbrengen.

Dit geeft nieuwe kennis die weer terechtkomt in het herinneringsreservoir.

In die cirkelbeweging van kennis, die wordt afgetast en dan het denken produceert, zit ik gevangen.

Die beweging kan mij niet verder helpen.

Ze reduceert mij tot een fragment en kan nooit een nieuwe oplossing creëren.

Ik kan wel denken, dat er zoiets als een 'God' een 'Verlosser', 'een nieuwe maatschappij (en alle onoplosbare problemen), dat is eenvoudig te zien, is gevormd door dit denken.

Het heeft niet alleen wetenschap en technologie voortgebracht, maar ook de samenleving zoals ze is.

'Wanneer,' zo zegt Krishnamurti, 'je naar dit alles luistert, dat het voortgaande denkproces dus geen oplossing kan bieden, geen antwoord kan geven op de vragen en het verlangen van een ernstig mens, om te komen tot een radicale wijziging, 'wat ga je dan met het luisteren naar dit statement doen?'

Er is onmiddellijk de neiging om de beschouwing te maken tot een nieuw idee.

D.w.z. het denkproces slurpt een interessante beschouwing op en maakt haar nu deel van het voortgaande denkproces.

Daarmee wordt de feitelijkheid van de beschouwing vermorzeld.

Ze is tot een conclusie gedegenereerd, tot een overtuiging, een 'ja, zo is het', en daarmee... tot geloofsartikel.

Er is een nieuwe vorm van 'geloof' bijgekomen, in dit geval een geloof in de woorden van Krishnamurti, in zijn persoon en in wat hij zegt.

Zodra datgene wat hij zegt wordt tot een idee, interessant en nieuw, ben ik 'Krishnamurtiaan' geworden en dat is in principe niet anders dan een 'Moslim', die achter de Ayotollah aanloopt omdat hij in hem en de heilige boeken gelooft of een 'Bhagwaniaan' - nu als volgeling.

Hier ligt dus het probleem.

Is het mij gegeven naar het statement bijv. over het denken, zo te luisteren, dat ik het niet tot een idee maak, maar dat ik het... zie.

Als ik de waarheid van het statement totaal zie, dan degenereert het niet tot een conclusie, mening of geloofsovertuiging.

Ik zie het dan als een feit.

Op het moment dat ik het zie, ontvouwt zich een geheel ander proces.

Men zou kunnen zeggen dat, alleen door het zien van het statement als onwrikbaar feit, zich een echte mutatie in de hersencellen voordoet.