OSHO: HET MOSTERDZAAD 

  JEZUS ZEI: TWEE ZULLEN ER RUSTEN OP EEN BED ...  

'Jezus zei: twee zullen er rusten op een bed: de een zal sterven, en de ander zal leven.'

In de Upanishads staat precies hetzelfde.

Daar staat dat er twee vogels in een boom zitten, de een op een lage tak, de ander wat hoger.

De vogel op de lage tak denkt, maakt zich bezorgd, verlangt, eist, verzamelt, vecht, wedijvert; hij is angstig, gespannen, hij springt van de ene tak op de andere; is altijd in beweging, rust nooit.

De andere, op de hogere tak, is in rust.

Hij is zo stil, alsof hij er niet is.

Hij heeft geen verlangens, hij droomt niet.

Er zijn geen behoeften waaraan hij wil voldoen, het is alsof hij vervuld is, alsof hij aangekomen is, hij hoeft nergens heen.

Hij zit alleen maar, geniet, en hij kijkt naar de vogel op de lagere tak.

Dat zijn twee dimensies in jou. Jij bent de boom.

En het lagere is altijd verontrust.

Het lagere is je lichaam en de behoeften en wensen van het lichaam.

Op de hogere top, boven in de boom, zit de andere vogel die getuige is, die alleen maar naar beneden kijkt naar die domme vogel die springt, angstig beweegt, bang, boos, seks - alles overkomt hem.

Die andere vogel is alleen maar een getuige, hij kijkt toe, hij is een toeschouwer.

En als je jezelf helemaal in hem vergeet dan word je een.

Je bent de boom.

Jezus zegt hetzelfde op een andere manier: 'twee zullen er rusten op een bed...'

Jij bent het bed.

'Twee zullen er rusten op een bed: de een zal sterven en de ander zal leven.'

Jij bent het bed, er zijn er twee op dat bed: '... de een zal sterven, de ander zal leven.'

Nu gaat het er maar om aan welke je aandacht zult besteden.

Tot wie je je begeeft, naar wie je al je energie laat vloeien?

Wie wordt je doel?

Gewoonlijk is hij die gaat sterven je doel.

Daarom verkeer je altijd in angst, omdat je een huis bouwt op zand.

Het zal instorten - zelfs voor het af is zal het instorten en tot een ruïne worden.

Je trilt voortdurend, omdat je je naam op het water schrijft - voor je klaar bent, is hij verdwenen.

Je bent bang omdat je je bezighoudt met het rijk van de dood en je niet naar het leven hebt gekeken.

En op ieder bed slapen er twee - de ander is slechts een getuige.

Besteed er meer aandacht aan, wend je steeds meer tot hem - dat betekent bekering.

Bekering betekent niet dat een hindoe, christen wordt, of een christen hindoe.

Dat is dwaasheid, je verwisselt alleen het etiket.

Er is niets veranderd, omdat de innerlijke mens dezelfde blijft, in het oude patroon.

Bekering betekent dat je je aandacht van het rijk van de dood keert naar het rijk van het leven.

Het is een rechtsomkeert: kijken naar de getuige, een worden met de getuige, jezelf verliezen in de getuige, in gewaarzijn, en dan weet je dat wat moet sterven zal sterven.

Het veroorzaakt geen moeilijkheden, geen problemen - omdat je weet dat jij niet sterven zult, je voelt geen angst.

Jezus zei: 'twee zullen er rusten op een bed: de een zal sterven, de ander zal leven.'

En het is aan jou.

Als je moeilijkheden wilt houden, besteed dan geen aandacht aan de een binnen in je; als je altijd angstig wil blijven, blijf dan aan de periferie, kijk niet naar binnen.

Maar als je tot rust wilt komen, een eeuwigheid vol vrede, waarheid, als je de poorten van de hemel voor je wilt openen, kijk dan naar binnen.

Het is moeilijk, het is moeilijk omdat het heel subtiel is.

Het is heel subtiel waar het zichtbare en het onzichtbare, materie en geest elkaar ontmoeten.

Materie kun je zien, maar je kunt de geest niet zien, die is onzichtbaar.

Je kunt zien waar het zichtbare ophoudt, maar je kunt het onzichtbare niet zien, het is onzichtbaar.

Wat moet je doen?

Blijf aan de grens van het zichtbare, kijk niet naar het zichtbare, kijk de andere kant uit.

Langzaam zul je het onzichtbare kunnen voelen.

Het is een gevoel, het is geen begrijpen; je kunt het niet zien, je kunt het alleen maar voelen.

Het is als de lucht: die is er, maar je kunt niet zien waar, je kunt de plaats ervan niet bepalen, je kunt hem niet aanraken.

Hij is er altijd, je bent erin, maar je kunt hem niet aanraken.

Blijf aan de grens van het zichtbare en kijk de andere kant uit.

Dat houdt meditatie in.

Als je, waar of wanneer dan ook, een rustig ogenblik kunt vinden, sluit de ogen, laat het lichaam en zijn zaken met de wereld van de dood achter je; de markt, je kantoor, je vrouw, je kinderen - laat ze allen achter.

In het begin zul je niets in je voelen.

Hume heeft gezegd: 'veel mensen hebben gepraat over je naar binnen keren en binnen in je kijken. Maar waar ik ook kijk, ik vind niets - niets dan gedachten, verlangens, dromen, die hier en daar ronddrijven - niets dan een chaos.'

Je zult hetzelfde voelen.

En als je dan tot de slotsom komt dat het niet de moeite waard is om steeds maar weer naar die chaos te kijken, dan zul je het mislopen.

In het begin zul je dat zien, omdat je ogen niets anders kunnen zien, ze moeten wennen.

Blijf kijken naar die voortdrijvende dromen.

Ze drijven als wolken aan de hemel, maar soms zie je tussen twee wolken het blauw; tussen twee dromen, twee gedachten, vang je een glimp op van de lucht erachter.

Haast je niet.

Daarom wordt er gezegd dat je het misloopt, als je je haast.

In een zen-uitspraak staat: 'haast je langzaam.' Zo is het.

Haast je, dat is juist, want je zult sterven - in die zin moet je je haasten.

Maar als je innerlijk teveel haast hebt, zul je het mislopen, omdat je te snel een conclusie zult trekken, voor je ogen gewend zijn.

Trek niet te snel een conclusie. Haast je langzaam. Wacht.

Ga en zet je neer en wacht.

Langzaamaan zal de nieuwe wereld van het onzichtbare, zich aftekenen, tot je komen.

Je raakt ermee in overeenstemming, dan kun je de harmonie, de melodie horen, de stilte krijgt zijn eigen muziek.

Hij is er altijd, maar hij is zo stil dat er goed geoefende oren nodig zijn.

Het is niet iets als geluid, het is stilte.

Het geluid erin is als stilte, de vorm erin is als vormeloosheid.

Er is geen ruimte en tijd in, en alles wat je kent bevindt zich in de ruimte of de tijd.

Dingen bevinden zich in de ruimte, gebeurtenissen spelen zich af in de tijd, en natuurkundigen zeggen nu dat die twee dingen niet twee zijn; zelfs tijd is niets anders dan een vierde dimensie van ruimte.

Je kent niets anders dan ruimte en tijd, de wereld van de dingen en de gebeurtenissen.

Je kent de wereld van het getuigen zelf niet.

Dat gaat beide te boven, het beperkt zich niet tot enige ruimte of enige tijd.

Er is duur zonder tijd, er is ruimte zonder hoogte, lengte of breedte - het is een totaal andere wereld.

Je moet er mee in harmonie geraken, wees daarom niet ongeduldig, ongeduld is de grootste barrière.

Er is eindeloos geduld nodig.

Het kan zo direct gebeuren, maar er is eindeloos geduld nodig.

Als je ongeduldig bent, kan het vele levens lang niet gebeuren, want dat ongeduld zelf maakt je die rust, de kalmte waarover Jezus spreekt onmogelijk.

Zelfs je verwachting werkt storend.

Als je denkt dat er iets zal gebeuren, iets ongewoons, dan gebeurt er niets.

Als je wacht, als je verwacht dat er verlichting zal komen, dan zul je falen.

Verwacht niets.

Alle verwachting behoort tot de wereld van de dood, de dimensie van ruimte en tijd.

Geen enkel doel behoort tot het innerlijk.

Er leidt geen andere weg heen dan wachten, eindeloos geduld.

Jezus heeft gezegd: 'kijk en heb geduld.'

En eens op een dag, plotseling, word je verlicht.

Eens op een dag, als je goed bent afgestemd, als je gereed bent, zul je plotseling verlicht worden.

Alle duisternis verdwijnt, je bent vervuld van het leven, het eeuwige leven, dat nooit sterft.